Dagen zonder namen

Lieve allemaal,

Ook al wist ik dat dit moment ooit eens zou komen, toch voelt het vreemd om nu te kunnen zeggen dat ik over twee weken weer bij mijn familie thuis op de bank zit. (Of nog beter; bij mijn familie thuis in een warm bad lig! ;) ) Vreemd, maar ook goed. Toen ik vijf maanden geleden uit het vliegtuig stapte, had ik naast een flinke stapel zomerkleding vooral spanning en onwetendheid in de koffer. Ik had geen idee in welke kamer ik me thuis zou gaan voelen, kende de cultuur en natuur alleen uit verhalen en voor me lag een grote uitdaging; in een tijdsbestek van twintig weken een geheel nieuw onderzoek uitvoeren. Vijf maanden lang heb ik een welhaast totaal ander leven geleid. Ik heb niet alleen kennis mogen maken met de Surinaamse mentaliteit en levensstijl, maar heb me hierin ondergedompeld en ben me er langzaam maar zeker prettig bij gaan voelen. Ik heb prachtige dingen gezien en meegemaakt, mezelf in positieve zin ontwikkeld en me zelfs tijdens een tropische stortbui nooit hoeven af te vragen of ik misschien beter een jas aan zou kunnen trekken. Het was geweldig om hier letterlijk en figuurlijk een kijkje in de keuken te mogen nemen. Maar na eenenveertig keer een recept te hebben geanalyseerd, is het ook weer mooi geweest. De komende twee weken ga ik zeker nog genieten van alles dat ik straks in Nederland weer moet missen, maar dan vind ik het ook prima om weer lekker naar huis te gaan :).

Toen ik het vorige verhaal schreef, waren Dorijn en ik druk bezig met het afronden van onze scriptie. Inmiddels kan ik vol blijdschap melden dat de definitieve versie ingeleverd is en we een mooie presentatie hebben neergezet in het Diakonessenhuis. Het is geen makkelijk onderzoek geweest en heeft af en toe ook flink wat bloed, zweet en tranen gekost, maar des te trotser zijn we op het eindresultaat! :D De beoordeling verwachten we binnenkort te ontvangen (spannennndd!!). Tot die tijd mogen we heerlijk doen waar we zin in hebben en kan Dorijn eindelijk haar vriendje Henry alles persoonlijk laten zien waar dat eerst slechts mogelijk was via de webcam en verslagleggingen...

...als er tenminste voldoende benzine is om je rond te laten rijden! Enige tijd geleden zat heel Suriname namelijk zonder benzine, wat resulteerde in een enorme chaos (voor zover dat normaal gesproken al niet het geval is). Voor het benzinestation stonden dikke rijen die drie straten verderop nog een file veroorzaakten, automobilisten namen maar de stoep om van A naar B te komen en Lisanne en ik moesten bijna noodgedwongen in een hotel overnachten, tot er na anderhalf uur toch nog een taxi bleek te zijn wiens tank vol genoeg zat om ons thuis te kunnen brengen. Ja mensen; zelfs Suriname blijkt compleet in rep&roer te kunnen zijn! ;)

Gelukkig zijn de taxi-ritjes inmiddels weer als vanouds; met z'n tienen opgestapeld, de volumeknop flink open, de wind door de haren, ( kakkerlakken door de haren), en op naar de Foute Party! :D Een foute outfit is hier zo gescoord; loop de eerste de beste kledingzaak binnen, trek de meest walgelijke combinatie van hempje, broekje en legging uit de rekken, fluf dit geheel nog wat op met kitscherige accessoires è voilà!! De basis voor een avondje plezier in de kroeg is gelegd, wat natuurlijk helemaal afgemaakt wordt met een stel gezellige mensen en vrolijke muziek :D

En ook deze laatste twee dingen zijn hier de afgelopen maanden geen enkel probleem gebleken. Nashir vierde zijn verjaardag afgelopen zaterdag, waarvoor zijn (hier wonende) familie een groots feest had georganiseerd, op z'n Hindoestaans! Dit betekende veel mensen, veel eten en veel muziek! Toen ik daar danste tussen jong en oud, blank en zwart, houterig (ik) en soepel (de Surinamers) en keek naar al die genietende gezichten, besefte ik nog maar weer eens wat voor een geweldige tijd ik hier heb gehad en hoeveel leuke mensen ik hier heb leren kennen. Want wat heb ik hier verschrikkelijk veel gelachen! :D Om flauwe woordgrapjes waarvan ik het bijna in mijn broek deed. Om visuele voorstellingen die me 's avonds in bed nog deden schateren. Om kreten, voorvallen en imitaties. Van onderbroekenlol tot beha's vouwen van servetten. En mocht ik dan toch eens verdrietig zijn, dan was er altijd wel iemand die een arm om me heen sloeg tot de tranen gestopt waren.

Door middel van al mijn verhalen en foto's heb ik een indruk proberen te geven van vijf maanden Suriname. Uit al jullie reacties (bedankt hiervoor!) kan ik opmaken dat ik hier grotendeels in geslaagd ben. Toch blijven er altijd dingen die simpelweg niet te omschrijven zijn; de smaak van verse kokosmelk, de kleur van bauxietvlekken op een lichtblauwe blouse, het gevoel van kippenvel bij 20 graden Celsius, de geur van mijn matras, het geluid van oerwoud bij nacht. De afgelopen vijf maanden ben ik de tel kwijtgeraakt van het aantal geluksmomentjes, overwinningen en keren dat de koelkast het begaf, maar ontwaakte ik elke dag met het besef dat een droom is uitgekomen.

Over twee weken vlieg ik weer naar Nederland. Tot die tijd lig ik lekker op de massagetafel, bij het zwembad, in de hangmat, sport ik in de buitenlucht, laat ik mijn heupen swingen op de salsavloer, drink ik thee met mijn surrogaatfamilie en zal ik nog één tripje maken (waarover ik zal vertellen in mijn laatste blog, als ik weer veilig en wel thuis ben).

En zoals Blof het zo raak verwoord: “Dit waren dagen zonder namen. Dit was tijd, maar zonder haast”.

Tot gauw!

Liefs,

Marije :)