A whole new world...

Lieve allemaal,

Juist doordat het begrip “een wereld van verschil” hier in Suriname de betekenis krijgt waar hij recht op heeft, vind ik het bijzonder om te ervaren in welke kleine details Nederland schuilt. Wakker worden zonder dat de lakens aan je bezwete lichaam plakken, is zo'n detail. Ik was bijna vergeten hoe dit voelt, maar werd hier afgelopen donderdag op een prettige manier aan herinnerd. Een enorme regen- en onweersbui had ervoor gezorgd dat mijn kamer zodanig was afgekoeld dat de koude douchestraal 's ochtends gewoon eens lekker was in plaats van noodzakelijk. Het putje waardoor normaal gesproken de nachthitte wegspoelt, werd bevolkt door tientallen kleine beestjes die blijkbaar tevoorschijn komen bij deze weersomstandigheden. Hoewel een aantal van hen nog een zielige poging tot fladderen deed, had het overgrote deel de bussen haarlak en insectenverdelger niet overleefd, waardoor het leek of er in de badkamer een pak zilvervliesrijst was ontploft.

Ondanks het verkoelende effect, ben ik blij dat de regen ons twee weken geleden bespaard is gebleven. Toen zijn we met een groep van 13 personen afgereisd naar Knini Paati, een eiland dat zich bevindt in het district Sipaliwini. Omdat dit een flink stuk in het binnenland ligt, vertrokken we zaterdagochtend al om 3.30. Met z'n allen in wederom een normale lijnbus. Sommige mensen wakker (ik), andere mensen slapend met hun hoofd tegen mijn schouder (de huisbaas) en Anouk die dit -helaas- gewichtige tafereel en de ontwakende omgeving dankbaar vastlegde met haar fotocamera. Na zo'n drie uur verharde- en twee uur onverharde wegen, kwamen we aan bij het dorpje Atjoni. Een mooie gelegenheid voor een sanitaire stop. We mochten bij een dorpsbewoner gerust gebruikmaken van het toilet, maar moesten dan wel eerst water pompen om door te kunnen spoelen. Ik vind het tegenwoordig allemaal prima. Zelfs voor neerhurken in de wildernis draai ik mijn hand niet meer om, al gebruik ik die ene hand dan stiekem wel om te duimen dat de muskieten in de tussentijd niet hun slag slaan op mijn achterste ;) Nadat iedereen had geplast, gepompt, gespoeld en gesmeerd met een water-resistente factor, stapten we in de korjaal die ons naar de eindbestemming zou brengen. Het is vreemd om te beseffen dat je geen weet hebt van de overweldigende natuur die zich mijlen verderop onder dezelfde hemel bevindt, als je in Nederland in je betegelde achtertuintje zit. De diepe ontspanning die het brengt als je een uur lang de rust van bomen inademt, afgewisseld door de adrenaline die net zo door mijn aderen stroomde als de versnelling waar we doorheen voeren. Een zwemvest om mijn schouders, een glimlach om mijn mond :) Knini Paati bleek een eilandje te zijn bestaande uit gras en bomen, gelegen tussen schitterende rotsen. Op het eiland bevonden zich enkele hutjes met stapelbedden, een open keuken, een wc- en douchehokje en een veldje met een volleybalnet. Vanaf dat moment werd Knini Paati officieel omgedoopt tot Bikini Party!:D Het water was heerlijk en er werd dan ook lekker gezwommen tussen de rotsen. Na de lunch stapten we weer in de korjaal, ditmaal om twee Marrondorpen te bezoeken. De Marrons die in de binnenlanden wonen, zijn afstammelingen van slaven die hier tijdens de slavernij naartoe zijn gevlucht. Het was heel indrukwekkend om te zien hoe zij nog steeds in stammen leven, niet Nederlands sprekend en hun kleding en zichzelf wassend in het water van de Surinamerivier. Na deze bijzondere ontmoetingen, zijn we in de inmiddels vertrouwd aanvoelende korjaal teruggevaren naar “ons”eiland, waar we de rest van de middag hebben geluierd, gevolleybald en simpelweg hebben gedaan waar we zin in hadden :)'s Avonds weer een heerlijke maaltijd gehad en rond een uurtje of acht opnieuw het water op gegaan, op zoek naar kaaimannen. Ik ben gewend om deze te spotten in de vorm van twee rode ogen die boven water uitsteken, maar ditmaal hadden we het geluk om een exemplaar in zijn geheel te mogen bewonderen, uitgestrekt op een rots. Het is weer één van die momenten die me de adem deed benemen; de volle maan die het water verlichtte en liet glinsteren, de wind die zachtjes langs mijn wangen streek en Nashir die quasi-geïrriteerd achterom keek toen Lisanne en ik de rust verstoorden met een schaterlach ;). Eenmaal weer aan wal kwamen de hapjes en drankjes op tafel en werd er gekletst en gelachen tot het gapen de overhand nam. Hoewel er ook voor mij een bedje gereed stond, lonkte de hangmat die tussen de bomen was opgeknoopt toch wel behoorlijk. Het “probleem” was alleen dat ik geen klamboe had. Maar ik besloot het er gewoon op te wagen, alle bosmieren, -spinnen en -negers ten spijt ;) Dus heb ik mijn lange broek aangetrokken, een blousje met halflange mouwen aangedaan, me ingesmeerd met anti-muskietengel, een dekentje gepakt en me zo fijntjes genesteld in een van de hangmatten. In slaap geschommeld door het koele briesje, hopend dat de dingen die zo nu en dan uit de bomen vielen mijn hoofd niet zouden raken. Na een onvergetelijke nacht (prima geslapen!:)) hebben we een boswandeling gemaakt. De gids liet ons allerlei soorten bomen zien; van telefoonbomen tot lopende bomen (weer eens iets anders dan de Nederlandse wandelende tak) en er bleek zelfs een moestuintje te zijn aangelegd midden in de rimboe. En het mag gezegd worden; de verse Markoesa (passievrucht) smaakte goed!:D Tegen 15.00 wiebelden we voor de laatste keer naar een zitplaats op de korjaal, om afscheid te nemen van dit heerlijke weekend Knini Paati :)

Terug aan de Kwattaweg, is het onderzoek natuurlijk ook nog steeds in volle gang. Het gaat de goede kant op, maar dat mag ook wel aangezien we al zo ongeveer op de helft van de tijd zitten!! De mensen bij wie we op bezoek gaan, zijn stuk voor stuk enorm gastvrij. En tussen al deze lieve mensen is er één vrouw in het bijzonder die ik nu al mijn hart gesloten heb. Deze vrouw is heel arm, maar geeft zo ontzettend veel! Toen Dorijn en ik bij haar waren voor ons onderzoek, nodigde ze ons uit om tijdens de laatste dag van de Divali bij haar te komen. Divali is een jaarlijks, vijf dagen durend, terugkerend Hindoestaans lichtjesfeest om de overwinning van het goede op het kwade te vieren. Toen we op vrijdagavond arriveerden, stonden er overal kleine kaarsjes en werden we met open armen en allerlei zoete lekkernijen verwelkomd. Ik vind het prachtig om te ervaren dat er nog zoveel liefde en dankbaarheid bestaat en vond het heel bijzonder dat ik voor zo'n feest werd uitgenodigd. Andere mensen een welkom gevoel geven, is iets waar ze in Suriname sowieso een talent voor hebben. Gisteravond ben ik met Anouk, Robert, Annet, Jenneke, Nashir en Anand (de taxichauffeur) naar de verjaardag van Nashir's oom geweest. Ook hier werden we enthousiast ontvangen en werd het een zeer gezellige avond, uiteraard met veel eten en muziek!:D Kinderen leren hier volgensmij eerder dansen dan lopen en waarschijnlijk waren mijn salsakunsten hierbij in het niet gevallen, zelfs met mijn eerste echte certificaat op zak!!! :D

De manier waarop ik op dit punt kijk naar alles wat deze reis me al gegeven heeft, laat zich omschrijven als “het beste van twee werelden”. Mijn leven in Suriname verschilt enorm van mijn leven in Nederland, maar allebei ben ik steeds meer gaan waarderen. In Suriname leer ik nog elke dag genieten van leven in een land dat No Spang als lijfspreuk heeft, stap ik zonder klagen onder de koude douche, schrik ik niet meer van een pad in de badkamer of een salamander op de muur, haal ik mijn oploscappuccino bij de Chinees om de hoek, was ik mijn ondergoed met de hand, bid ik dat de tegenligger op tijd naar zijn eigen weghelft gaat en lig ik tot 's avonds laat in hempje en korte broek met een meeslepend boek in mijn hangmat, terwijl Wende Snijders vol bezieling haar Franse Chansons in mijn oor laat klinken en op de achtergrond huisgenoten kletsen en lachen. Waar ik absoluut geen heimwee naar huis heb. Maar waar ik tegelijkertijd ook kan uitkijken naar februari in Nederland; met een deken en een mok warme chocolademelk op de bank. Omringd door familie en vriendinnen die me door en door kennen. Waar ik wellicht ook geen heimwee zal hebben naar mijn tijd hier, maar in plaats daarvan altijd met een warm gevoel zal terugdenken aan een onvergetelijk avontuur waarin ik dingen geleerd heb die ik voor de rest van mijn leven meeneem :)

Ik besef nog elke dag hoe bevoorrecht ik ben dat ik deze kans heb gekregen en vind elke ochtend het beste van twee werelden in de koelkast. In de vorm van een pak Venz XXL hagelslag, gevonden bij een Europese winkelketen in het Zuid-Amerikaanse Suriname.

Liefs,
Marije :)