Bij ons in Suriname

Lieve allemaal,

Het is nog maar pas geleden dat ik het vorige verhaal heb geschreven, maar imiddels heb ik alweer zoveel schrijfstof dat ik wederom de digitale pen ter hand neem om jullie zo langs al mijn belevenissen te leiden.

Zo hebben Dorijn en ik de afgelopen week een tweedehands fiets op de kip getokt. Hoewel het erg fijn is om je op deze manier wat mobieler door Suriname te kunnen bewegen, was het de eerste keer doodeng om op een tweewieler deel te nemen aan het verkeer alhier. Ten eerste rijden ze hier links! Vooral bij rotondes vergt dit enig inzicht, iets wat bij mij veelal ontbreekt. Daarbij is het verkeer nogal chaotisch te noemen. Regels zijn er weinig, claxongeluiden juist veel. De volgende zaken kunnen reden zijn tot claxonneren; omdat jij hier als zogenaamde "Bakra" fietst, omdat men voorrang wil nemen, omdat men voorrang verleent, omdat men een bekende ziet, omdat je bij groen licht je billen niet meteen op het zadel zwiept of, als het gaat om een bus; omdat deze vol zit. Kortom; het is best een uitdaging om hier te fietsen, maar oefening baart kunst en na twee fietstochten functioneert alles aan mij nog steeds naar behoren! Inmiddels hebben we ook te horen gekregen dat onze eerste afspraak met de stagebegeleidster komende dinsdag zal plaatsvinden. Veel meer dan dit gesprek voorbereiden en de al verzamelde literatuur ordenen, kunnen we eigenlijk niet doen. Daarentegen kunnen we al wel perfect synchroonslingeren in de hangmat ;) De overige 3 meiden zijn al wel begonnen met hun stage. Het toeval wil trouwens dat 3 van de 5 meiden (waaronder ikzelf dus) hebben gewerkt op Ameland! Als Ameland trekt, trekt Suriname blijkbaar ook ;) Gelukkig kunnen we allemaal heel goed met elkaar opschieten en heb ik alweer een aantal keer liggen huilen van het lachen :D Om even één conversatie naar voren te halen; dit ging over mijn blanke huid;
"We hebben 4 zaklampen en we hebben Marije"
"Marije, schijn je even bij?"
"Wacht, ik steek mijn benen wel even in het stopcontact voor TL-verlichting"
"Ja, mooi! Hoeven we ook geen batterijen meer te kopen"

Dit allemaal naar aanleiding van de Kaaimannentour die we gisteren hebben gemaakt! Gewapend met DEET, lange kleding, poncho's en zaklampen werden we aan het eind van de middag opgehaald door de taxi. Nadat deze ons had afgezet bij de Leonsberg, kon de trip beginnen! Na een boot-bus-boottocht kwamen we aan bij een klein dorpje van waaruit de zoektocht naar kaaimannen zou beginnen. Hier werden we verwelkomd met heerlijke Surinaamse hapjes(een soort deegbol met kruiden) en drankjes. Inmiddels begon het al wat te schemeren, dus voor we in het wiebelige bootje stapten, werd de lange kleding alvast aangetrokken. Niet dat veel geholpen heeft, want ze prikken zelfs door de broek heen! Vanaf mijn tenen tot aan mijn billen heb ik minstens 50 bulten die enorm jeuken! Het lijkt wel of ik de waterpokken heb ofzo...:s Zelfs de poncho die ik uiteindelijk maar aangetrokken heb (warm!) hielp maar een klein beetje. Maar afgezien daarvan was de boottocht adembenemend :) Eerst tijdens de zonsondergang, later in het donker onder duizenden sterren varen op een rivier in Suriname. Om ons heen alleen maar prachtige natuur en het geluid van vogels, krekels en wegduikende vissen. Op zoek naar Kaaimannen. Na eerst een aantal mislukte pogingen, had onze gids uiteindelijk een flink exemplaar aan de haak geslagen die helaas naar de andere kant van de boot moest worden gebungeld. Zo'n 10 cm boven mijn hoofd aan een hengel die ik voor geen meter vertrouwde ;) Gelukkig ging dit wel goed, maar ontsnapte de kaaiman vervolgens. Uiteindelijk vonden we een andere kaaiman wel bereid om zich te laten vangen en te poseren in onze armen. In slechts een paar uurtjes tijd ontpopten we ons van heldinnen op sokken (“Ik hoop niet krokodillen afkomen op zweet!”) tot ware Stephanie Irwin's! :D We boeken echt enorme progressie hier wat betreft ongedierte...Toen we na deze onvergetelijke tocht terugkeerden op het vaste land, hebben we wederom genoten van Surinaamse hapjes (ditmaal gebakken banaan en kroket gevuld met bakkeljauw) en drankjes. Tegen 22.00 kwamen me lekgeprikt maar voldaan thuis, waar we nog even hebben gekletst met de 5 jongens die sinds gisteren de bovenverdieping bewonen. Een gezellige afsluiting van een geslaagde dag! :)

Over afsluiting gesproken; laat ik dit verhaal afsluiten met een rijtje “Bij ons in Suriname..."

*Komt na een dodelijk verkeersongeval een foto van het lijk op de voorpagina van de krant te staan;
*Hebben ze geen stoep en loop je dus door zand, gras en zwerfafval terwijl de auto's rakelings langs je scheuren;
*Heb je elke dag een ander huisdier. De ene dag kan dit een libelle zijn, de andere dag b.v. een kakkerlak, salamander of pad;
*Lopen ze met paraplu's tegen de zon i.p.v. tegen de regen;
*Zijn de mensen heel vriendelijk en behulpzaam. We werden met open armen ontvangen, iedereen wil je helpen en we hebben de eerste uitnodiging om bij een gezin Roti te komen koken en eten al binnen
*Kent het men het woord "even" niet. Ook hangt vrijwel nergens een klok. Pinautomaten kunnen zomaar leeg zijn, het water kan zomaar ophouden met stromen en het No Spang-ritme is zeer aanstekelijk;
*Loopt de internetverbinding wel als een tierelier. Dit is erg handig om zaken te googlen. B.v. knutjes, kaaimannen en de spelregels van Kwartet
*Regent het niet vaak, maar wel hard!!!!
*Neem je je eigen toiletrol mee naar stage
*Voel ik me ontspannen, welkom en thuis en word ik elke ochten wakker met het gelukzalige besef dat ik echt in Suriname ben en 5 maanden de tijd heb om dit prachtige land te ontdekken :)

Liefs,
Marije :)

p.s.Kijk zo nu en dan ook eens op marijezijlstra.mijnalbums.nl voor foto's