De laatste avond

Lieve allemaal,

Moe, maar zeer voldaan. Zo voelt de laatste avond voor een 5-maanden durend avontuur dus. De afgelopen weken bevond mijn ademhaling zich ongeveer ter hoogte van mijn strotteklep. Mijn halve collegeblok is opgegaan aan lijsten, schema's en tabellen in een schrale poging enigszins rust en overzicht in mijn hoofd te creëren. Dwars door een stortbui heen heb ik op de fiets uitnodigingen rondgebracht in de valse hoop de onrust uit mijn lijf te trappen. In plaats daarvan trapte ik 's nachts de kramp in mijn gespannen kuiten. Draaide ik me tientallen keren om en drukte minstens zo vaak het nachtlampje aan en uit. Uiteindelijk liet ik het maar zo. Ben ik voor de vorm met mijn moeder meegegaan om boodschappen te halen voor mijn afscheidsfeest, hoewel ik echt niet in staat was om te berekenen hoeveel flessen frisdrank er nodig waren voor dertig man. Laat staan hoeveel salades, stokbrood en ijs. Als mijn moeder er niet was geweest met haar doortastende optreden, dan had ik waarschijnlijk een uur voor aanvang uit pure nood achteraan de rij moeten sluiten van de plaatselijke snackbar. Tijdens een dagje Ameland ging ik van de weersomstuiter, en onder toeziend oog van medewerkers en toeristen, bij de fietsverhuur bijna plat op mijn snuffert. En gistermiddag, toen de laatste-moment-stress-hieper mijn hersenpan in zijn greep had, heb ik betaald voor de bus terwijl ik gewoon gratis kon! Dat ik flink gespaard heb voor deze reis wil niet zeggen dat ik dan meteen maar als een soort Gooische Meid olijk met mijn spaarrekening moet staan wapperen.

Gelukkig is mijn ademhaling momenteel aardig ingedaald en kan ik ook, of misschien zelfs bovenal, terugkijken op enorm dierbare momenten. Hoe Gonda op een zondagmiddag ineens voor de deur stond met een zelfgekweekte courgette. Hoe ik mijn dagje Ameland afsloot met een prachtig cadeautje van Julia in mijn rugzak. Hoe Dorijn en ik afreisden naar Amsterdam om ons inreisvisum op te halen en spontaan in Suriname-Stemming kwamen door chaotische taferelen en pritt stift aan een koordje. Hoe ik ben overweldigd door lieve woorden, telefoontjes, berichtjes, kaartjes, cadeautjes, zoentjes, knuffels en de tranen over mijn wangen heb gelachen op mijn afscheidsfeest!

Ik wil iedereen bedanken die deze laatste weken tot een onvergetelijke tijd hebben gemaakt, waarin ik maar weer eens goed tot het besef ben gekomen hoeveel dierbare mensen ik hier in NL om me heen heb. Bedankt- ik heb genoten!

Ik ben enorm dankbaar dat ik deze kans gekregen heb en, terugkijkend op de afgelopen jaren, stiekem ook ontzettend trots dat ik hem heb durven grijpen!

Ik voel me gelukkig, sterk en ben gewoon klaar om te gaan :)

Tot in Suriname!

Liefs,
Marije :)