Hou van het leven, het leven houdt van jou

Lieve allemaal,

Hoewel na ruim 5 weken de alledaagse Surinaamse dingen voor mij als gewoon en vertrouwd aanvoelen, maak ik (gelukkig) nog genoeg mee om over naar Nederland te schrijven.

Laat ik beginnen met vertellen dat onze groep de afgelopen weken weer flink is uitgebreid. De Kwattaweg wordt inmiddels bewoond door 15 studenten en daarnaast is er nog een vijftal studenten dat regelmatig even komt aanwippen. Al met al een gezellige, drukke boel dus! :D En voor mij tegelijkertijd een gebied waarop ik mezelf positief ontwikkel. Noodgedwongen of niet; in zo'n grote groep als deze leer ik langzaam mijn te grote verantwoordelijkheidsgevoel los te laten. Zo vind ik steeds meer rust in de gedachte dat het niet mijn taak is om ervoor te zorgen dat iedereen zich prettig voelt en dat het goed is zoals het is. Sowieso vind ik hier meer rust. Een heerlijk gevoel, dat ik zeker hoop mee te nemen naar Nederland :) Wat ik hier ook heb gevonden, is echte Friesche schenkstroop!!:D Vorige week zijn we met z'n vijven naar een pannenkoeken- en poffertjeshuis geweest. Hoewel de pannenkoeken wel iets anders smaakten dan in Nederland, heb ik ervan gesmuld! En nu ik toch op de kijk-en-vergelijk toer ben; zoals het een toekomstig diëtiste betaamd, moest de McDonald's natuurlijk ook even getest worden! Geweldige ervaring om lekker zelf drinken, mayonaise (echte, dus niet dat gele spikkelspul) en ketchup te mogen tappen haha :D Wat ze van mij dan wel al in de keuken hadden mogen doen, was de Mcflurry shaken! Ik had de M&M-smaak, wat inhield dat ik zo ongeveer eerst een zak M&M's naar binnen zat te werken en daarna een bekertje kaal ijs ;) But it still taste good! Een paar uurtjes nadat ik deze ervaring had verteerd, heb ik me voor het eerst in het Surinaamse uitgaansleven gestort. Ook al ben ik niet zo'n kroegtijger,; dit wilde ik uiteraard tenminste één keer meegemaakt hebben ;). Na een uitbundige taxirit kwamen we aan bij de ingang van Havana Lounge waar Lisanne en ik meteen werden gewezen op ons foutieve schoeisel. Blijkbaar is het daar niet toegestaan om op teenslippers de dansvloer onveilig te maken, waardoor we weer terug naar huis moesten om onze voeten in wat sjiekers te wurmen. Nu voel ik me in een jurkje met daaronder een stel uit de kluiten gewassen Birkenstocks eerder lomp dan chique, maar nu mocht ik tenminste wel losgaan op de zeer eentonige R&B- en Hiphopklanken die uit de boxen knalden. Toen ik al bijna was vergeten dat er ook nog andere muziek bestaat, werd ik ineens verrast door een hit van onze eigenste Marco Borsato! Hoewel ik na deze avond voorlopig wel weer verzadigd ben wat stappen betreft, onderging ik wel even een geluksmomentje toen ik in een Surinaamse discotheek uit volle borst “Eén keer in de zoveel tijd komen drooo-meeeen uuuit” zong:D

Een ander geluksmomentje voel ik iedere keer als ik naar mijn benen kijk en constateer dat de schade tot nu toe beperkt lijkt. Een aantal dagen geleden was ik nog serieus aan het overwegen om bij thuiskomst mijn laatste restje spaargeld te spenderen aan een huidtransplantatie, na iets te vaak te zijn gewezen op de heuse littekenvorming die zou ontstaan door alle opengeharkte muggenbulten. Want ook al stak ik de afgelopen nachten mijn benen regelmatig onder de koude douche en gleed ik 's ochtends uit over de talkpoeder, mijn nagels bleven de beste anti-jeuk. Maar nu ik dit schrijf, lijkt het dan toch echt af te zwakken (hallelujah!) :D. Dit betekent ook dat ik me iets minder hoef bezig te houden met het ontwijken van infecties. Die krijg je hier namelijk al nadat je naar de winkel om de hoek bent gelopen. Want om maar een willekeurig aspect van het hygiënepeil in Suriname toe te lichten; enigszins discreet hun blaas ledigen langs de kant van de weg is er niet meer bij. Hier besproeit het mannelijk volk al swaffelend de buitenmuur van de supermarkt en omstreken. Maar voorlopig kan de aanvraag voor een tienrittenkaart op de huisarts, inclusief groepskorting op antibiotica dus blijven liggen.

Als ik niet oppas, blijf ik zelf trouwens ook hele dagen liggen. In plaats van vrienden worden we hier “hangmatties” van elkaar, wat wel uniek is maar toch niet helemaal de bedoeling. Daarom hebben we afgelopen weekend (zaterdag en zondag) met z'n negenen een uitstapje gemaakt naar Brownsberg:D Dit is een natuurreservaat op 400 meter hoogte in het district Brokopondo, dat bedekt is met tropisch regenwoud dat deel uitmaakt van het amazoneregenwoud. Op de top van deze heuvel zijn verschillende huisjes gebouwd, van waaruit paden zijn aangelegd die naar enkele watervallen leiden. Maar goed, eerst moesten we er nog wel naartoe natuurlijk! Zaterdagochtend zouden we om 5.00 opgehaald worden. Als echte Nederlanders zaten we om 4.50 keurig gereed om door echte Surinamers tegen 6.30 te worden opgehaald ;) Maar niks mocht de pret drukken en vol goede moed gingen we op weg. (Ik heb een pòtje met vet- retteketet!) De rit van zo'n drie uren verliep voorspoedig tot de laatste klim van 13 km begon. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wel een aantal keren met samengeknepen billen op de bank heb gezeten! We waren met een simpele lijnbus, niks geen four-wheel-drive dus, en de behoorlijk steile weg was begeven met flink wat hobbels, kuilen en plassen water. Het uitzicht op het verder prachtige ravijn was in deze context letterlijk adembenemend en toen we uiteindelijk met horten en stoten de top bereikten, was ik mezelf behoorlijk dankbaar voor het voor mijn doen lichte ontbijt van die ochtend. Maar eenmaal boven was ik deze wilde rit al snel vergeten. Wat een prachtige omgeving :) Nadat we onze tassen hadden achtergelaten in het huisje waar we de nacht zouden doorbrengen, zijn we begonnen aan de stevige wandeling naar drie verschillende watervallen. De wandeling was geweldig, maar ook zwaar. Tegen de tijd dat we onze bestemming hadden bereikt, bevond de grootste waterval zich volgensmij in mijn decolleté en als het avondeten grandioos zou mislukken, konden we altijd nog hengelen in elkanders okselvijvers! Gelukkig bracht de waterval heerlijk verkoeling en konden we er zelfs onze flesjes onder bijvullen. Echt bronwater en super fris!:D Eenmaal weer bij het huisje aangekomen hebben we gegeten, geluierd, gekletst, genoten van de prachtige omgeving en zijn we vroeg gaan slapen omdat we de volgende ochtend graag de zon wilden zien opkomen vanaf de berg. En dat hebben we gedaan na in slaap te zijn gewiegd door het geluid van krekels, vogels, brulapen en ander junglegespuis. De zonsopkomst was schit-te-rend, echt waar! :) Wel had ik voor het eerst sinds 5 weken weer eens kippenvel van de kou, wat best vreemd was ;) De rest van deze dag deed iedereen lekker waar hij/zij zin in had :) Ikzelf heb nog een wandeling gemaakt samen Lisanne en onze begeleider, vanaf een bankje genoten van het uitzicht en apen gezien die van boom naar boom sprongen :D Op de terugreis, die een stuk prettiger was dan de heenreis, zijn we nog even gestopt bij het Stuwmeer en uiteindelijk waren we tegen 17.00 weer moe en stinkend, maar zeer voldaan thuis. Ik heb in ieder geval met volle teugen genoten van dit weekend en ben zowaar nog meer tot rust gekomen dan ik al was :)

Maar goed ook, want er staat een drukke periode voor de boeg! Tussen het genieten door zijn Dorijn en ik namelijk ook nog met ons onderzoek bezig ;) Het plan is nu om van twintig verschillende samengestelde gerechten de receptuur te bepalen en de voedingswaarde te berekenen. Deze kunnen dan uiteindelijk in een zogenaamde voedingsmiddelentabel verwerkt worden, welke onmisbaar is voor het uitoefenen van mijn toekomstige beroep. Alle twintig gerechten zullen door vijf gezinnen bereid worden. Dit betekend dat er 100 keer voor ons gekookt zal worden; we zullen dus ook 100 recepten moeten uitpuzzelen en hiervan uiteindelijk twintig gaan berekenen. Hiervoor zullen we naar verschillende districten afreizen. We zijn nu druk bezig met de voorbereidingen (vastleggen van methodieken etc.) en zullen volgende week maandag beginnen met het veldwerk, wat 10 aaneengesloten weken zal plaatsvinden. Dus t/m 17 december, waarna we nog enkele weken hebben voor het afronden van onze scriptie en het geven van een presentatie (voor afgevaardigden van het Ministerie van Volksgezondheid- oeee!!) Ik ben heel benieuwd wat ons allemaal te wachten staat, maar heb er wel veel zin en alle vertrouwen in :)

Liefs,
Marije :)